اولین آزمایش جهانی استقاده از سلول های قرمز خون آزمایشگاهی آغاز شد - مدرسه سما

به گزارش مدرسه سما، به طوری که قبلا هم در خبرنگاران خوانده بودید، آزمایشی در حال حاضر در انگلیس در حال انجام است که بررسی می کند که آیا گلبول های قرمز ساخته شده در آزمایشگاه، بیشتر از سلول های خونی ساخته شده در بدن دوام می آورند یا خیر.

برای تولید این گویچه های سرخ، تیمی از محققان سلول های بنیادی را از خون اهدایی جدا کردند و آنها را به سمت ساخت گویچه های سرخ بیشتر هدایت کردند، فرآیندی که حدود سه هفته طول می کشد.

در گذشته، محققان نشان داده اند که می توانند سلول های خونی رشد یافته در آزمایشگاه را به همان اهداکننده سلول بینیادی، انتقال دهند. این بار، آنها سلول های ساخته شده را به فرد سازگار دیگری تزریق کرده اند - فرآیندی که به عنوان انتقال آلوژنیک شناخته می شود.

طبق بیانیه ای که ماه گذشته منتشر شد، تنها دو نفر تا کتون گلبول های قرمز ساخته شده در آزمایشگاه را تحت نظارت دقیق دریافت کرده اند و هیچ عارضه جانبی نامطلوبی از طریق تیم بالینی گزارش نشده است.

حداقل هشت شرکت کننده دیگر دو تزریق 5 تا 10 میلی لیتری خون به فاصله حداقل چهار ماه دریافت خواهند کرد. این بار یک دوز تزریق گویچه های سرخ مشتق شده از سلول های بنیادی خود شخص و تزریق دیگر گویچه های سرخ حاصل از شخص دیگر خواهد بود.

پس از تزریق به بدن داوطلبان سالم، سلول های ساخته شده - که با رنگ ردیاب برچسب گذاری شده اند - در حین حرکت در سیستم گردش خون بدن ردیابی می شوند تا زمانی که فرسوده شوند و از طریق طحال بلعیده شوند و بازیافت شوند.

همه این کارها و مرارت ها برای این است که گویچه های سرخ ساخته شده در بدن عمر بیشتری داشته باشند و نیاز به تزریق در برخی بیماران کاهش یابد.

سدریک قوارت، که یک هماتولوژیست در دانشگاه کمبریج و رئیس دانشگاه کمبریج است، می گوید : اگر آزمایش ما، اولین آزمایش در جهان، موفقیت آمیز باشد، به این معنی است که بیمارانی که در حال حاضر نیاز به تزریق طولانی مدت منظم خون دارند، در آینده به تزریق خون کمتری نیاز خواهند داشت.

همچنین سلول های آزمایشگاهی می توانند به جلوگیری از عوارض مرتبط با تزریق های مکرر نیز کمک کنند.

به عنوان مثال، بیماران مبتلا به اختلالات خونی مانند بیماری سلول داسی اغلب نیاز به تزریق خون منظم دارند، با اهداکننده های سلول های بنیادی سازگار می توان زحمت آنها برای تزریق مکرر را کم کرد.

در همین حال، تزریق های متعدد می تواند باعث تجمع آهن در بدن شود، عارضه ای که به عنوان اضافه بار آهن شناخته می شود. نیاز به تزریق خون کمتر، یعنی کمتر شدن این عارضه.

تزریق خون کمتر همچنین می تواند خطر بروز واکنش های ایمنی تهدیدکننده حیات شود. چون خون تزریقی مجموعه ای گسترده از آنتی ژن ها را دارد و با تزریق مکرر واکنش ها بیشتر می شوند. تزریق کمتر این واکنش ها را هم کمتر می کند.

یکی از سؤالات به جای مانده این است که آیا می توان این فرآیند را برای تولید حجم بیشتری از خون مورد نیاز استفاده کرد، طوری که کلا نیاز به اهدای خون کمتری باشد؟!

در حال حاضر، دانشمندان فقط یک تا دو قاشق چای خوری را به داوطلبان خود تزریق کرده اند و معمولاً برای تزریق خون، صدها برابر این میزان نیاز است.

همچنین برای درک اینکه سلول های بنیادی مشتق شده از خون در چه مرحله ای از ساخت گلبول های قرمز خسته می شوند، به تحقیقات بیشتری نیاز است و باید با کمک های اهدایی بیشتری دوباره پر شوند.

پس بدیهی است که کارهای بیشتری باید انجام شود که سال ها طول می کشد.

بنابراین فعلا خون آزمایشگاهی جایگزین اهداکنندگان خون نخواهند شد، اما اگر سلول های رشد یافته در آزمایشگاه ایمن و طولانی مدت ثابت شوند، می توانند مراقبت پزشکی از افرادی را که نیازهای پیچیده انتقال خون دارند، ارتقا دهند.

همچنین ساخت خون برای کسانی که دارای گروه های خونی بسیار نادر هستند نیز ممکن است امکان پذیر باشد.